Victor Beumer
Wandelen door een groene stad met de lentezon op het hoofd
Victor Beumer (51) heeft een missie. De landschapsecoloog uit Utrecht wil mensen weer in contact brengen met de natuur en op die manier meebouwen aan een natuurinclusieve toekomst. “Ook in de versteende stad ligt het groene geluk voor het grijpen.”
In de bossen bij Paleis Het Loo, aan de rand van zijn geboortestad Apeldoorn, werd het zaadje geplant. De jonge Victor bouwde er hutten met zijn vriendjes en plukte bosbessen. “Daar is de liefde voor de natuur ontstaan. Nu, veertig jaar later, voel ik die vlinders nog steeds. Het eerste wat ik denk als ik een bos in kom: lekker.”
De jonge Victor koos niet voor de makkelijke weg, hij volgde zijn instinct. In een tijd dat er nog geen droog brood in te verdienen was, ging de Apeldoorner biologie studeren. Op de universiteit in Utrecht ontdekte hij dat planten veel interessanter zijn dan dieren. “In tegenstelling tot dieren lopen ze niet weg. Ze blijven gewoon staan”, lacht hij. Dan serieus: “Planten zijn prachtige onderzoeksobjecten. Omdat er een enorme variëteit aan vegetatie is, valt er oneindig veel te onderzoeken. Wat me op de universiteit tegenviel, was dat veel interessante kennis in laatjes verdwijnt. Zonde vond ik dat. Ik wilde best onderzoek doen, maar dan moest de kennis die dit opleverde wel toepasbaar zijn en voor een breed publiek toegankelijk.”
En dus werd Victor Beumer landschapsecoloog. Een expert die het landschap ontleedt, definieert en waarde toekent, en daarnaast adviseert wat er moet gebeuren als het ecosysteem door menselijk ingrijpen verandert. Bijvoorbeeld als gevolg van woningbouw of de aanleg van een waterweg.
Mensen in beweging brengen
Binnen dit brede vakgebied groeide Victor uit tot een autoriteit op het gebied van natuurinclusief bouwen en ontwikkelen. De Utrechtenaar is landelijk coördinator en aanjager van het domein Bouw binnen het Nederlands Collectief Natuurinclusief. De landschapsecoloog bouwt bruggen tussen publieke en private partijen en inspireert netwerkpartners om te bouwen met aandacht voor de lokale flora en fauna.
Zijn missie: mensen weer in contact brengen met de natuur door versteende steden te vergroenen. “De stad is een ecosysteem op zich, met veel invloed van de mens en uiteenlopende belangen die vragen om een integrale benadering. Dat maakt de stad ook voor een landschapsecoloog heel interessant. Ik word er gelukkig van om uit te leggen waarom ecologie zo belangrijk is. En nog gelukkiger als ik mensen in beweging kan brengen. Als ik zie dat er een knopje omgaat, dat mensen begrijpen hoe belangrijk het is dat we versneld toewerken naar een natuurinclusieve samenleving.”
Ook bij JPO, waar hij betrokken is bij de ontwikkeling van Aan de Vallei in Roermond en Veilingterrein Venlo, voelt hij dit natuurbewustzijn. “Die nieuwe stadswijken worden groene pareltjes. Elke stap in de ontwikkeling wordt gezet met respect voor de biodiversiteit. En zo hoort het. De natuur is onmisbaar, ze zorgt voor zuurstof en biedt rust, afleiding en troost”, vertelt Victor, die als landschapsecoloog werkt bij Aveco de Bondt in Nieuwegein.
Ook in de versteende stad ligt het groene geluk voor het grijpen.
Victor BeumerDomeintrekker Bouw in Collectief Natuurinclusief (ministerie LNV)
Losgeraakt
Hoewel het natuurbewustzijn in ons land langzaam groeit, is er nog een wereld te winnen, stelt Victor vast. “Wat sommige politici ook mogen beweren: het gaat niet goed met Moeder Natuur. Stikstof, watervervuiling, overbemesting: we zullen harder moeten lopen om het evenwicht te herstellen. Als samenleving zijn we losgeraakt van de natuur. Kijk naar de wolf. Waar het vroeger heel normaal was, raakt tegenwoordig iedereen in paniek als een wolf dichtbij komt. Onze steden verstenen, kinderen hebben steeds minder feeling met de natuur. En dan bedoel ik: de echte natuur. Wat we in Nederland hebben, zijn postzegeltjes. Wilde natuur met weidse vergezichten hebben we nauwelijks meer.”
Leven met de natuur
Dat neemt niet weg dat er nog genoeg te genieten en te koesteren valt. Zelfs midden in de stad ligt het geluk voor het oprapen, zo ervaart Victor dagelijks aan den lijve. “Ik woon in Lombok, vlakbij het station in Utrecht. Daar is een kanaaltje met hoge bomen en een oever die ook deze lente weer helemaal is begroeid. Je gelooft het niet, maar je ziet er nu ijsvogels. Gewoon, in het hart van de stad. Om daar te lopen, met het lentezonnetje op mijn hoofd, dat is voor mij ultiem geluk. Het gevoel dat je leeft met de natuur.
Ook zijn jongste zoon ervaart nu wat Victor vroeger als kind ervoer. “Zoals zoveel jongens van 9 zit hij vaak op de bank te gamen, maar als we het bos ingaan heeft hij ineens oog voor detail. Dan bekijkt hij aandachtig een insect en vraagt hij zich af wat voor diertje het is. Ik vind dat hartverwarmend. Dat gevoel van verwondering wens ik iedereen toe.”
